Andrés de Jerezek interpretatutako Hierofanía de los Moriscos y el Gran Expolio de Miguel Romero Esteo poemaren eta Califatoren magia eta lan onaren bidez, Andaluziak bere historian zehar jasan duen espoliazioa agerian geratzen da. Materialaz haraindi, Andaluziako gorputzen gainetik igaro zen (eta gainditzen duen) espoliazioa da, eta horien artean ezinezkoa da Pepa Floresen (Marisol) irudia ez gogoratzea, izan zen tokian bere lana, karisma eta artea eman baitzituen. Gure piezan, aipatzen ari naizen Espainia hori, estutzen duena, eszenatokiaren bidez sinbolizatuta dago. Eszenatoki horretan, gure gorputz andaluziarrak, nekatuak, eta beren buruaz erabakitzeko boterea eta kemena galdu arte ahituak, txotxongilo gisa manipulatzen eta abusatzen dira haiek zaintzen nekatzen ez den publiko zorrotz baten aurrean, bidegabekeriaren aurrean ttxalo eta irribarre egiten duen publikoa. Bidegabekeri hauek, pixkanaka-pixkanaka, bere garaian eszenatokietatik jaitsi eta fokuetatik aldentzea erabaki zuen Pepa -ren ahotsei (isilak) esker desagertuz doaz. Garaiz egin zen erretiroa eta isiltasun bat, garaipen andaluziar bat markatu zutena, bere garaipena: bere askatasuna.